Naast individuele zelfbeschikking is er ook culturele zelfbeschikking: de erkenning van culturele identiteit of eigenheid van een groep. De toegenomen diversiteit van zorgvragers leidt tot de vraag hoe zorgverleners zich moeten opstellen tegenover patiënten en cliënten wiens waarden en normen conflicteren met die van henzelf, en in hoeverre de gezondheidszorg zich structureel moet aanpassen aan de toegenomen diversiteit.

Hoe ingrijpend moet de gevestigde gezondheidszorg zich aanpassen aan de etnisch-culturele eigenheid en zelfbeschikking van allochtone patiënten en cliënten?

Het draait bij het verbeteren van de zorg aan allochtonen vooral om de fundamentele discussie over de kwestie van algemeen versus specifiek beleid. Hierachter gaat een filosofische discussie schuil over de invulling van het gelijkheidsprincipe: geen onderscheid of erkenning van verschil?